Είναι πολιτικό και όχι οικονομικό το πρόβλημα της χώρας

Χάσαμε πολλά και δυστυχώς εξακολουθούμε να χάνουμε ακόμη περισσότερα στα χρόνια της κρίσης που βιώσαμε και βιώνουμε. Εκτός από την απώλεια εισοδημάτων, την απαξίωση των περιουσιών, τη μείωση της απασχόλησης, τη φυγή της ελπίδας σε ξένες γειτονιές, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας, χάσαμε κι ένα πολύ μεγάλο , σημαντικό και πολύτιμο κεφάλαιο.Την αξιοπιστία μας ως χώρας.


Η ανάκτηση αυτής της αξιοπιστίας, αλλά και της προ κρίσης ακόμη χαμένης αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όμως η αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης με τους δανειστές, τη διεθνή κοινότητα και μεταξύ κυβερνώντων και πολιτών στο εσωτερικό, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη και εξαιρετικά επείγουσα. Αποτελεί δε προϋπόθεση επιτυχίας οποιουδήποτε σχεδιασμού για έξοδο από την κρίση, την ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά και για το χτίσιμο συμμαχιών που τόσο έχουμε ανάγκη σήμερα με τους σοβαρούς εθνικούς κινδύνους που αντιμετωπίζουμε.

Όμως τι έφταιξε και φτάσαμε στη χρεοκοπία, πως χάσαμε την αξιοπιστία μας, και τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση ώστε να περιορίσουμε το ενδεχόμενο υποτροπής του φαινομένου στο μέλλον.

Πολλοί αναζητούν απάντηση στο ερώτημα, η κρίση έφερε το μνημόνιο ή το μνημόνιο την κρίση. Όποια απάντηση κι αν δοθεί στο συγκεκριμένο ερώτημα θα είναι λάθος, διότι η πραγματικότητα, σημερινή και χθεσινή, μας λέει ότι και η κρίση και το μνημόνιο είναι δημιούργημα του πελατειακού συστήματος και της ιδιοτέλούς εξουσίας.

Οι Κυβερνήσεις μας με το φαύλο πελατειακό σύστημα που χτίσανε εδώ και πολλά χρόνια και δυστυχώς συντηρούν και προστατεύουν ακόμη και σήμερα, έχουν την κύρια ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας.

Έχουμε λοιπόν:
-κακοδιαχείριση και κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου.-απρογραμμάτιστοι ρουσφετολογικοί διορισμοί στο Δημόσιο και στους Οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ακόμη και με τη χώρα χρεοκοπημένη.
- διασπορά της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας κυρίως λόγω του κακού παραδείγματος που εκπέμπει η ατιμωρησία επίορκων δημόσιων λειτουργών.
-Συντήρηση δυσανάλογα μεγάλου αριθμού βουλευτών, 150 είναι αρκετοί.
-διατήρηση του νόμου περί ευθύνης Υπουργών
-Υπουργοποίηση του βουλευτή. Ο βουλευτής, για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά με το νομοθετικό έργο.
-συγκυβέρνηση με τους συνδικαλιστές.
-παραγραφή αδικημάτων πολιτικών προσώπων με κλείσιμο της Βουλής.
-μη πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής.
Αμέτρητες φορές το προεκλογικό μαχαίρι, από το μπαλκόνι των υποσχέσεων, απειλεί ότι θα φθάσει στο κόκαλο της διαφθοράς, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής και αμέσως μετά τις εκλογές χαϊδεύει και τις τρείς. Κουράστηκε ακόμη και η απειλή.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι στις αποφάσεις των Κυβερνήσεων, υπεράνω όλων τίθεται το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον. Αυτό που κατά τον Αριστοτέλη αποτελεί τη φαυλότητα. Φαύλος λέει ο φιλόσοφος, είναι αυτός που «χάριν εαυτού πάντα πράττει».......http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=114610108
 2/5/17